Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.

Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες, τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Τι σημαίνει κούρεμα του χρέους, τι σημαίνει ελεγχόμενη χρεοκοπία και καταστροφή μέρους του κεφαλαίου; Πως επηρεάζουν όλα αυτά τη καθημερινότητά μας.

Όσο το σύστημα που τους ανατρέφει δεν αμφισβητείται...

τόσο οι καρχαρίες θα αφιονίζονται στη μυρωδιά αίματος

Η συζήτηση στα πλαίσια της ευρωζώνης και όχι μόνο για ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας και μάλιστα με κούρεμα στο 50% της αξίας των ομολόγων, δεν είναι ούτε καινούρια ούτε απρόβλεπτη. Ολα τα αστικά επιτελεία, ακόμη και η κυβέρνηση σήμερα υποστηρίζουν ως μονόδρομο αυτή την άποψη, άλλωστε αυτό συζητήθηκε και αποφασίστηκε και στη Σύνοδο Κορυφής της ευρωζώνης αλλά με μικρότερο «κούρεμα» στο 21%.
Τα ίδια επιτελεία έκαναν σφοδρότατη επίθεση στο ΚΚΕ που από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η διαδικασία της αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους είπε ότι πρόκειται για χρεοκοπία αλλά την θέλουν ελεγχόμενη για να προστατέψουν όσο γίνεται το κεφάλαιο από την αναπόφευκτη καταστροφή του, υποτίμηση, απαξίωση, όπως και να χαρακτηριστεί το ίδιο είναι.
Τότε μάλιστα κατηγορούσαν το ΚΚΕ ότι αυτή του η εκτίμηση οδηγεί σε καταστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας της χώρας. Δε θα σταθούμε εδώ στο γεγονός ότι μια οικονομία δεν αναπτύσσεται και δεν καταστρέφεται από την προπαγάνδα που δημιουργεί τάχα καλή ή κακή ψυχολογία. Είναι ζήτημα δυνατότητας πραγματοποίησης της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, δηλαδή ζήτημα δυνατότητας ή αδυναμίας για αγορά και πώληση των παραγόμενων εμπορευμάτων και υπηρεσιών σε μια καπιταλιστική κοινωνία.

Το ΚΚΕ δεν έκανε καμιά «προφητική» πρόβλεψη. Σε αντίθεση με τα αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία που μιλούσαν για χρηματοπιστωτική κρίση ή κρίση χρέους, μίλησε καθαρά για οικονομική κρίση υπερσυσσώρευσης του καπιταλισμού, για αδυναμία επομένως παραπέρα επενδύσεων, για μείωση της παραγωγής και για αναπόφευκτη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων αντικειμενικά ως διέξοδος στα πλαίσια του καπιταλισμού, άρα σε όφελος του κεφαλαίου.
Είναι νομοτέλεια στον καπιταλισμό. Δεν μπορεί να αποφύγει τις οικονομικές κρίσεις. Αλλωστε η απότομη αύξηση της ανεργίας, τα μέτρα μείωσης μισθών, συντάξεων, όλες οι λεγόμενες αναδιαρθρώσεις είναι καταστροφή εργατικής δύναμης.
Η μείωση της παραγωγής, το κλείσιμο επιχειρήσεων είναι καταστροφή κεφαλαίου. Αλλά δε φτάνει. Η κρίση είναι βαθιά και με δεδομένη την ύπαρξη μεγάλου κρατικού χρέους δυσκολεύει στο έπακρο το ξεκίνημα μιας ανάκαμψης, αφού πρωταρχικό ζήτημα είναι να δοθεί κρατικό χρήμα στα μονοπώλια για να κάνουν επενδύσεις. Χωρίς κρατικό χρήμα καμιά καπιταλιστική επένδυση δε γίνεται. Γι' αυτό «καίγονται» για το χρέος. Που επίσης είναι σύμπτωμα της κρίσης αφού οφείλεται στο κρατικό χρήμα που δόθηκε σε προηγούμενες περιόδους στα μονοπώλια.

Τώρα όλοι συμφωνούν με το «κούρεμα» και μιλούν για χρεοκοπία. Ελεγχόμενη αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη διαφορά από την ανεξέλεγκτη, ως προς την αναπόφευκτη καταστροφή , απαξίωση, κεφαλαίου. Οταν ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών μιλώντας για το χαράτσι στα ακίνητα το δικαιολόγησε και ως μέτρο για να επανέλθει η αξία των ακινήτων στο επίπεδο του 2009, ομολόγησε ότι ήδη έχει υποτιμηθεί κεφάλαιο. Οταν η βιομηχανική παραγωγή έχει τώρα πτώση 11% σε σχέση με το 2009, αυτό σημαίνει καταστροφή κεφαλαίου. Αλλά η καταστροφή του κεφαλαίου συνεχίζεται μέχρι να αποκατασταθούν οι αναλογίες στους κλάδους παραγωγής. Το ίδιο ισχύει και με τα ομόλογα των τραπεζών που αντιστοιχούν στο κρατικό χρέος και που αποτελούν κεφάλαιο για τις τράπεζες. Οταν στην αγορά πουλιούνται κάτω από την ονομαστική τους αξία, σημαίνει καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. Η λεγόμενη ελεγχόμενη χρεοκοπία, δηλαδή το κούρεμα των κρατικών ομολόγων, με δεδομένο ότι τα ομόλογα τα έχουν διάφορες τράπεζες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, θέτει σε κίνδυνο καταστροφής τις τράπεζες που τα διαχειρίζονται. Αν αφήσουν εντελώς ανεξέλεγκτη τη χρεοκοπία, τότε θα τα χάσουν όλα. Γι' αυτό γίνεται συζήτηση εδώ και πάνω από ένα χρόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα στα πλαίσια της ευρωζώνης, ενώ παρεμβαίνουν και οι ΗΠΑ. Εδώ εκφράζονται αντιθέσεις για το ποιου κράτους οι τράπεζες θα χάσουν λιγότερα, και μεταξύ ΕΕ-ΗΠΑ, κυρίως λόγω ανταγωνισμού ευρώ-δολαρίου, αλλά και γενικότερων ανταγωνισμών στη διεθνή αγορά. Δεν είναι τυχαίο ότι συζητούν για «κούρεμα» μεν αλλά και για σταθερότητα του ευρώ.

Το μεγαλύτερο μέρος, βεβαίως, της χασούρας του κεφαλαίου φροντίζουν οι κυβερνήσεις να αντισταθμίζεται με την πολιτική που εφαρμόζουν, πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου συνολικά (π.χ. ενισχύουν τις τράπεζες, αντισταθμίζουν μέρος της χασούρας κερδών λόγω κρίσης καταστρέφοντας εργατική δύναμη, με την ανεργία, τη δραστική μείωση μισθών-συντάξεων, την πληρωμή των εργοδοτικών εισφορών, την εμπορευματοποίηση Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας κλπ.), με τις αποκρατικοποιήσεις επιχειρήσεων και γης κρατικής ιδιοκτησίας, για να βρουν τζάμπα επενδυτική διέξοδο τα αδιάθετα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια. Αυτό υπηρετούν και τα νέα μέτρα-φωτιά που ανακοινώθηκαν χθες. Ο λαός να μην υποκύψει. Εχει τη δύναμη να βάλει φραγμό στα μέτρα, να τα εμποδίσει στην πράξη, να επιβάλει να πληρώσουν η πλουτοκρατία και τα κόμματά της, παλεύοντας για την ανακούφισή του, στη ρότα του αγώνα για λαϊκή εξουσία και οικονομία, με αποδέσμευση από την ΕΕ.

1 σχόλιο:

  1. "ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ -
    Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των Μνημονίων"

    "Θέλω να πω, δίχως περιττούς προλόγους, ότι το βιβλίο "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε", του Νίκου Μπογιόπουλου, αποτελεί ένα σύνολο εκπλήξεων, από τις οποίες καμμία δεν είναι δυσάρεστη. Η πρώτη έκπληξη έρχεται νωρίς-νωρίς, από το εξώφυλλο όπου υπάρχει το σηματάκι των εκδόσεων "Λιβάνη". Θα περιμέναμε ότι ένας από τους γνωστότερους δημοσιογράφους του "Ριζοσπάστη" (και, μάλιστα, με ξεκάθαρη ιδεολογική και κομματική τοποθέτηση), θα εξέδιδε το βιβλίο του από την "Σύγχρονη Εποχή", τον εκδοτικό οίκο που είναι γνωστός ως "εκδοτικός οίκος του ΚΚΕ". Όμως, ο Μπογιόπουλος δεν γράφει απευθυνόμενος στους ομοϊδεάτες του αλλά για τον κάθε κοινό, απλό πολίτη. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι η αίσθηση που αποκόμισα από τούτο το βιβλίο είναι πως ο Μπογιόπουλος απευθύνεται κυρίως στους μη-κομμουνιστές. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι επιτυγχάνει καλύτερα τον στόχο του μέσω του "Λιβάνη".

    Αλλά τί πράγμα είναι τούτο το βιβλίο; Δεν είναι εύκολο να κολλήσεις μια ταμπέλλα σε ένα σύγγραμμα κάπου πεντακοσίων σελίδων, αλλά μπορούμε ανώδυνα να πούμε ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" αποτελεί το εγκόλπιο της οικονομικής κρίσης για κάθε κοινό νου. Το βιβλίο απευθύνεται στην κοινή λογική του αναγνώστη, όχι με φωνές, συνθήματα και τσιτάτα, αλλά με πειθώ κι επιχειρήματα, προκειμένου να του αποκαλύψει όσα πρέπει -και θέλει- να γνωρίζει για την παγκόσμια οικονομική κρίση.

    Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη συνίσταται στον τρόπο γραφής. Ο Μπογιόπουλος γράφει ως μαρξιστής (οι αναφορές στα κείμενα των Μαρξ και Λένιν είναι άφθονες) αλλά υποχρεώνει ακόμα και τον αντικομμουνιστή αναγνώστη να παρακολουθήσει με προσήλωση τα λεγόμενά του. Όσοι έχουν μάθει να μέμφονται τον τάχα "ξύλινο λόγο" των κομμουνιστών, σίγουρα θα υποχρεωθούν να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη, μιας και η κοινή λογική δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητη στον παρατιθέμενο ορυμαγδό επιχειρημάτων και στοιχείων. Και για να πάω ένα βήμα παραπέρα, το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" διαβάζεται ηδονικά ακόμη κι από τον πλέον αμύητο στα πολιτικά ή στα οικονομικά πράγματα αναγνώστη.

    Πράγματι, σ' αυτό το βιβλίο ξεδιπλώνεται το πανόραμα της σημερινής κεφαλαιακής κρίσης με όλα τα στοιχεία της. Στο πρώτο μέρος του, ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η εκδήλωση της κρίσης σε Ελλάδα και ευρωζώνη. Και στο τρίτο -και τελευταίο- μέρος, ο συγγραφέας προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πολιτικά προτάγματα που αποτελούν λογική απόρροια της κρίσης. Επαναλαμβάνω ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" απευθύνεται στον απλό αναγνώστη. Επομένως, εδώ δεν πρόκειται να βρείτε βαθυστόχαστες μαρξιστικές αναλύσεις. Εδώ θα αφεθείτε στην απόλαυση της ανάγνωσης και, τελειώνοντας, θα αισθανθείτε πράγματι σοφώτεροι.

    Ελπίζω ότι, με όλα όσα αράδιασα παραπάνω, σας έπεισα ότι αξίζει να θυσιάσετε κάπου 15 ευρώ για να αποκτήσετε αυτό το βιβλίο και να "τεστάρετε" την σιγουριά σας ότι έχετε μάθει τα πάντα για την κρίση από τους "αναλυτές" των καναλιών και των "έγκυρων" κυριακάτικων φυλλάδων. Οι δυο εκπλήξεις, στις οποίες αναφέρθηκα πρωτύτερα, δεν είναι τίποτε μπροστά στις αλλεπάλληλες εκπλήξεις που σας περιμένουν σελίδα με σελίδα και θα σας κάνουν να απορείτε πως "αλλοιώς μας τα έχουν πει"...
    (από το Cogito ergo sum)

    ΑπάντησηΔιαγραφή