Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.

Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες, τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Τι ρόλο έπαιξαν οι κοινοτικές αγροτικές επιδοτήσεις και ποιούς ωφέλησαν; Το παράδειγμα των καπνών.

Τίμα το ψωμί σου

από Marx Factor, Σάββατο, 21 Ιουλίου 2012 στις 9:39 π.μ. ·
Βάζω αυτον τον μπανάλ τιτλο γιατι στο κείμενο που ακολουθεί δεν σκοπεύω να το τιμήσω οπως ενοείται από αυτήν την υποτακτική φράση που μας λέγαν μονότονα απο τότε που μπήκαμε στο χώρο της μισθωτής εργασίας και ενοούσαν να μην κατηγορούμε την εργοδοσία για την εκμετάλευση που ασκεί σε μας και αυτήν που μας ζητά να ασκήσουμε για λογαριασμό της σε άλλους. Αντίθετα σκοπεύω με μια αναδρομή στη μέχρι τώρα δουλιά και ζωή μου να καταδείξω απο που βγαίνει το ψωμι μας και οχι απο που μας λένε ότι βγαίνει.
Μετα απο μερικά χρονια διάφορων εργασιών απο σερβιτόρος ιδιαιτεράς ασκουμενος γεωπόνος πωλητης φυτοφαρμάκων κλπ ξεκινησα το 87 σε ηλικία 26 ετών να δουλεύω για καπνεμπορικη επιχείρηση σαν γεωπονος . Το αντικειμενο μου ηταν να μάθω στους αγρότες να καλλιεργούν μια νεα τοτε ποικιλια καπνου τα Βιρτζίνια, παράλληλα να τους υποστηρίζω τεχνικα στις αλλες καλλιεργειες και κατα καιρούς να βοηθάω το τμημα αγορών κανοντας συμβολαια και αγοράζοντας και ο ιδιος καπνα. Τα καθήκοντα δεν τελειωναν εκει ομως. Επρεπε να βγάζω κοστολόγια παραγωγής για να μελετάω τα περιθώρια κέρδους του αγρότη και να τα δινω στην εταιρεία η οποια αποφάσιζε να μειώνει τις τιμες σε οσες ποικιλιες εβγαζε αρκετο κερδος ο παραγωγός η να αυξάνει οριακα τη τιμη σε οσες ποικιλιες ζημιωνε και υπηρχε κινδυνος να αφησει την καπνοκαλλιέργεια. Η τακτικη ολων των εταιρειών ηταν κοινή. Οσο πιο φτηνα μπορούμε να αγοράζουμε το καπνο αλλα οχι στο βαθμο που να τον αποκαρδιώσουμε να αφήσει τα καπνά γιατι στα εργοστάσια τους οι βιομηχανοι δεν μπορουσαν να βάλουν αλλο αγροτικο προιον. Ετσι ηταν μια μελετημένη "διαιτα" οριακης επιβιωσης για εναν μικρομεσαίο αγροτη. Αλλωστε τα εξαγωγιμα καπνά στην Ελλαδα δεν εβγαιναν ποτέ απο μεγαλοπαραγωγους.
Παράλληλα ειχα καθηκον να μελετάω την ΚΑΠ (Κοινη Αγροτικη Πολιτικη) την πορεία των επιδοτήσεων και να προτείνω σχέδια για επιδοτήσεις τα οποία τα μετέφεραν μεσω των πολιτικών που ειχαν στην τσέπη τους οι καπνέμποροι, στους κοινοτικους επιτρόπους που επαιρναν τις αποφάσεις. Ο μυθος για τον "κακομαθημένο" απο τις επιδοτήσεις αγρότη ας ακούσει επιτέλους εναν αντίλογο. Η παραγωγή στην Ελλάδα ηταν 140 χιλιάδες τοννοι καπνο, είμασταν η πεμπτη εξαγωγός χωρα στον κόσμο. Η τοπικη αγορά δεν απορροφούσε ουτε καν 3 χιλιαδες τοννους ολα τα αλλα εφευγαν εξω. Απο αυτο το ποσο τα μισά ηταν ξενικες ποικιλιες μεγάλων αποδοσεων για τον αγρότη αλλα χαμηλης ποιοτητας και χαμηλης τιμης. Σε αυτο το μισο υπηρχαν 50-60 μεγαλοπαραγωγοι που εβγαζαν απο 100 τοννους και πανω και 200-300 μεσαίοι παραγωγοι που εβγαζαν απο 10 ως 50 τοννους. Οι υπολοιποι απο το τις 70 χιλιαδες τοννους ηταν μικροπαραγωγοι που εβγαζαν απο 2 ως 10 τοννους. Ποσοι ηταν αυτοι οι υπολοιποι? γυρω στις 30 χιλιάδες . Απο την πολιτικη των επιδοτήσεων κερδισμένες εβγαιναν οι δυο πρώτες κατηγορίες των (αθροιστικα) 360 παραγωγών ενω οι 30 χιλιάδες μολις εβγαζαν τα εξοδά τους και γιατι οι νεες ξενες ποικιλιες απαιτουσαν μηχανηματα αποξηρανσης και καλλιεργειας τα οποια τα ειχαν χρεωθει με δάνεια και γιατι οι τιμες τους ηταν χαμηλες και γιατι ηταν μικροι παραγωγοι δηλαδη λειτουργουσαν σε χαμηλή οικονομικη κλιμακα.
Το αλλο μισο των 140 χιλιαδων τοννων ηταν οι ευγενικες αρωματικες και ακριβες ελληνικες ποικιλιες που ειχαν καλη τιμη για τον καπνεμπορο οριακα καλη τιμη για τον παραγωγο αλλα εξαιρετικα χαμηλες αποδόσεις και πολυ πολυ σκληρη προσωπικη δουλια. Τοτε δεν ηταν δυνατη η εκμηχανιση τους τουλαχιστον στο πιο δυσκολο κομμάτι της παραγωγης την συλλογη και ακομα και τωρα που εχουμε τεχνολογικα καποια δυνατοτητα μηχανικης συλλογης δεν μπορουμε να την εφαρμοσουμε στη πράξη λογω αδυναμιας του αγροτη να την αγοράσει. Απο αυτο το μισο που ηταν ολοι μικροπαραγωγοι υπηρχαν καμμια 20αρια εξαιρεσεις αγροτων που εβγαζαν πανω απο 8 τοννους αλλα οχι πανω απο 30 που για αυτες τις ποικιλιες εθεωρουντο μεγαλοπαραγωγοι. Αυτοι οι 20 μαζι με τους αλλους 360 αποτελουσαν σε ολη την 25χρονη καρριέρα μου μεχρι τωρα τους μονους ωφελημενους απο τις επιδοτήσεις.
Πως λειτουργουσαν ομως στην αρχη οι επιδοτήσεις? και γιατι η φιλελευθερη και αγοραια ρητορικη τις ηθελε υπευθυνες για την πτωση της ανταγωνιστικοτητας και προνομιο μονο των αγροτών?  Γιατι αυτή η ρητορικη εκπορευεται απο ψευτες και ασχετους. Απο το 1981 ως το 1989 δηλαδη μεχρι και την εσοδεια 1990 η επιδότηση δινόταν στον καπνέμπορο και απο εκει αποδιδόταν στον παραγωγο την στιγμη της πωλησης του καπνου. Το ιδιο ισχυε για ΟΛΑ τα προιοντα. Το καπνο παραγεται το καλοκαιρι ενος ετους και πουλιεται την ανοιξη του επομενου. Ο λογος ειναι μια αμφιβολης χρηστικοτητας χωρικη ζυμωση που "πρεπει" να συντελεστει στην αποθηκη του αγροτη. Αυτα μας μαθαιναν στο Πανεπιστήμιο γιατι η εκπαιδευση ειναι υποταγμένη στην κερδοφορία του κεφαλαιου και στα ψεμματα που αυτο μηχανεύεται για να υπάρξει. Οι επιστήμονες παιζουν συνειδητα αυτον τον ρολο γιατι στην αιτιαση των καπνεμπορων "πρεπει να ζυμωθει για να καπνιζει καλα και μετα το αγοράζουμε" δεν απάντησαν "και γιατι να ζυμώνεται σε ποικιλια συνθηκων που ειναι τα διάφορα σπιτια και να μην ζυμωνεται σε σταθερες συνθηκες ομοιες που ειναι οι αποθηκες σας"?. Γιατι αν ρώταγαν αυτήν την ερώτηση θα αποκαλυπτόταν η ληστρικη σπεκουλαδόρικη φυση του καπνεμπορίου που δεν ηθελε να τα παρει νωρίς τα καπνα και να εκταμιευει ποσα την ιδια χρονια της παραγωγης και να πληρώνει αποθηκευτρα αλλα ηθελε να τα αγοράσει αφου πρωτα "τελειωνε" οικονομικα ο αγρότης και ερχοταν σαν ικετης παρακαλώντας να πουλησει το καπνο που εβγαλε περσι γιατι ειχε περάσει Χριστουγεννα χωρις εισοδημα.  Ενας αλλος λογος ηταν το κοστος χρηματος δηλαδη οι τραπεζες. Οι καπνέμποροι εκαναν εξαγωγες τον χειμώνα με 90ημερες εγγυητικες αρα πληρωνοταν την ανοιξη ετσι οταν ζηταγαν χρηματα απο τις τραπεζες για αγορες αυτα τα χρηματα ειχαν μικροτερο κοστος γιατι ειχαν ηδη αντικρυσμα τις πληρωμες των περσινων καπνων. Ετσι εχουμε ενα συστημα που ξεκινωντας απο τον τελικο μεταποιητη, τον κατασκευαστη τσιγάρων που ζητάει χειμωνιάτικες φορτώσεις μεταφερεται στον ενδιάμεσο μεταποιητη τον καπνέμπορο που αναβάλλει την αγορά 6 μηνες μεχρι να πληρωθει τα προηγουμενα καπνά και μεταφέρεται στον καπνοπαραγωγο που δεν εχει κανενα εισοδημα και περιμένει να βγάλουν ολοι οι αλλοι για να του πετάξουν ενα ξεροκομματο.
Σε αυτο το πλαισιο τωρα φανταστειτε ενα δωρο απο την ΕΕ για τον βιομηχανο. Απο τον χειμώνα της χρονια που ΘΑ βγει το καπνο εισπράττει μια επιδοτηση περιπου ιδια με τη τιμη που θα πληρώσει στον αγρότη και την τοκιζει μεχρι την επομενη ανοιξη αφου εχει ηδη βγει το καπνο και τοτε την αποδίδει στον αγροτη. Ετσι του ιδιου δεν του κοστιζει τιποτα το προιον,και καρπωνεται και το τοκο της αξια του προιοντος για 14 μηνες και τυπωνει χρημα χωρις να βαζει δεκάρα απο τη τσεπη του. Αυτο ηταν το καθεστως των επιδοτησεων την πρωτη δεκαετια που εγινε το μεγάλο παρτυ των βιομηχάνω σε ΟΛΑ τα προιοντα οχι μονον στα καπνα. Φυσικα δεν ηταν μονον αυτο. Υπηρχε το περιφημο restitution η στα ελληνικα "επιδοτηση για εξαγωγη σε τριτες μη κοινοτικες χωρες" αυτο ηταν ενα αξιοσεβαστο ποσο γυρω στα 0.24 ECU , το ECU (European Currency Unit) ηταν ενας προδρομος του ευρω και ολη η δεκαετια ηταν μια προβα τζενεράλε για να δουν πως θα δουλευε ενα κοινο νομισμα και πως θα εξυπηρετουσε βιομηχανους και τραπεζιτες. Η ισοτιμια του ηταν ελαφρα ισχυρότερη του δολλαριου αλλα οχι βεβαια σαν την απάτη του πρωτου ευρω. Αυτη η επιδότηση ηταν αφορμή για ενα μεγάλο παρτυ ληστειας του πλουτου της εργασιας των ανθρωπων στις πολεις (εργατων και αστών ) αλλα και του αγροτη. Δεν χρειαζοταν καμμια εξαγωγη. Εβρισκες εναν καπνεμπορο σε τριτη χωρα πχ Βουλγαρια εναν Ελληνα εναν Ιταλο και εναν προθυμο κοινοτικο επιτροπο να υπογράψει. Εφευγαν τα χαρτια οτι το Βουλγαρικο Μονοπωλιο (γιατι τοτε ηταν κομμουνιστικη χωρα ακομα) εκανε εισαγωγη 500 τοννους ελληνικου και 300 τοννους ιταλικου καπνου. Οι εξαγωγες αυτες γινοταν παντα κοινοπραξιακα γιατι ο κοινοτικος επιτροπος για τα καπνα ηταν Ιταλος ο περιφημος Κουατραρο αλλα η Ελλάδα ειχε τα πολλα καπνα για εξαγωγη,η Ιταλια ειχε κατι λιγα δευτεροκλασατα και στα αζητητα. Ο επιτροπος αυτος εγινε τοσο πλουσιος σε αυτή την δεκαετια που οταν ανακοινωθηκε η αυτοκτονια του απο πτωση απο καποιο ψηλο οροφο της Κομισιον δεν βρέθηκε κανενας βλακας να το πιστεψει. Γιατι? γιατι αυτες οι εξαγωγες δεν γινοταν ποτε. Χαρτια εμπαιναν και εβγαιναν και τα καπνά καθοταν εκει που ητανε. Τα τρια μερη μοιραζοταν χωρις ΚΑΜΜΙΑ δαπάνη  24 σεντς αφου ειδαμε οτι η επιδοτηση καλυπτε την τιμη αγορας,  το restitution ηταν επιπλέον. Ετσι ενας Βουλγαρος ενας η πολλοι ελληνες ενας η πολλοι Ιταλοι μοιραζοταν απο 8 σεντς το κιλο ο καθενας για ενα εμποριο προς τριτες χωρες που στη πρωτη δεκαετια 80-90 κυμαινοταν στους 50-60 χιλιαδες τοννους δηλαδη 12.5 ως 15 εκατομμυρια ECU τον χρονο απο το ΤΙΠΟΤΑ
Οι επιδοτησεις λοιπον ειχαν φτιαχτει πολυ συγκεκριμένα για να ταιστει τζαμπα απο τον ιδρώτα των εργαζομενων και των αγροτων ενα παρασιτικο συστημα βιομηχανων και τραπεζιτών και το λεω συνειδητα παρασιτικο με την εννοια οτι δεν επενδυε η δεν ρισκαρε ιδια κεφάλαια. Βεβαια συγκρινομενο με τα σημερινα χάλια της εξελιξης της φιλελευθερης λογικης κερδους που αφορα τραπεζικα τοξικα προιοντα μελλοντικα παραγωγα και επισφάλειες κρατικων χρεωγραφων αυτο το συστημα των 80'ς φαντάζει σαν "παραγωγικο"συστημα αλλα στην ουσία του δεν ηταν. Εμεις συνεχίζαμε να δουλευουμε με μισθους πεινας κοροιδευοντας αγροτες να πουλανε φτηνα και να πληρωνονται αργα οσο οι ιδιοκτήτες των εταιρειων και οι τραπεζιτες γλεντουσαν με τα λεφτα των εργαζομενων ΟΛΗΣ της κοινοτητας.
(Συνεχιζεται)

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Καλοί και κακοί εργάτες: Η προαιώνια μάχη του καλού με το κακό, μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της αστικής ηθικής


Η εμετική προπαγάνδα της άρχουσας τάξης μέσω των πολιτικών της υπαλλήλων και των καθοδηγούμενων ΜΜΕ προκαλεί κάθε νοήμονα άνθρωπο, όταν μονίμως διατυμπανίζει πως τα εργοστάσια στην Ελλάδα κλείνουν εξαιτίας... των «ακριβών» εργαζομένων και των εργατικών διεκδικήσεων, που... υποκινεί το ΠΑΜΕ, συνεπώς το "κακό" ΚΚΕ!...


Αυτές τις μέρες με αφορμή την ηρωική απεργία των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» η προπαγάνδα φούντωσε πάλι. Μάνεσης, συγκυβέρνηση, τσιράκια-μπράβοι-απεργοσπαστικός μηχανισμός, έπιασαν στασίδι σε –δημόσια και ιδιωτικά- «ανεξάρτητα» ΜΜΕ, συκοφαντώντας  τον αγώνα των χαλυβουργών, κατηγορώντας τους πως θέλουν να κλείσουν το εργοστάσιο (!) και πως υποκινούνται… από το ΠΑΜΕ, «δηλαδή» το ΚΚΕ.
Τι μας λέει η εργοδοσία μέσω της, πολύ προβεβλημένης από τα ΜΜΕ, δήθεν εκπροσώπου (τηλεφωνήτρια είναι απ’ ότι ακούστηκε…)  των εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία»;
Ο… ταλαίπωρος κύριος Μάνεσης που απηύδησε με τους κακούς απεργούς, περνάει κεσάτια και δεν μπορεί να περιμένει άλλο πια την… κατανόησή τους. Άλλη λύση δεν υπάρχει λοιπόν και το εργοστάσιο του Ασπροπύργου -με μεγάλη του λύπη- πάει για κλείσιμο. Και ποιοι θα φταίνε αν συμβεί αυτό; Μα φυσικά οι «κακοί» απεργοί που δεν τους καίγεται καρφί για το μέλλον της επιχείρησης -άρα και το δικό τους- και δεν επιτρέπουν «με τη βία» στους… «καλούς» συναδέλφους τους που θέλουν να δουλέψουν, να περάσουν την πύλη.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Ας πεταχτούμε μέχρι την «Ελληνική Βιομηχανία Πλαστικών κι Ελαστικού Αριστόβουλος Γ. Πετζετάκις Α.Ε.», να δούμε πως αντιμετωπίζουν οι «απλήρωτοι επί μήνες»  εργαζόμενοι εκεί, τα κεσάτια (είναι ν' απορεί κανείς πως τα βγάζουν πέρα  οι βιομήχανοι με τέτοια κρίση...) των μεγαλομετόχων της εταιρείας και τις δυσκολίες για να κλείσει η συμφωνία με το νέο στρατηγικό επενδυτή (Concritech) και έτσι «να αποφύγει την πτώχευση μια από τις ιστορικότερες ελληνικές βιομηχανίες».
Σε ψήφισμα που εξέδωσαν προχτές παίρνουν ανοιχτά το μέρος του υποψήφιου στρατηγικού επενδυτή και του προσφέρουν «γη και ύδωρ»,  προβάλλοντας μια μια τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς που έκαναν μέχρι τώρα, «υποσχόμενοι» νέους,  προκειμένου να αναλάβει την εταιρεία που –όπως λένε οι ίδιοι, αν δεν υπάρξει συμφωνία- βαδίζει ολοταχώς προς την πτώχευση.
Διαβάστε προσεκτικά το ψήφισμα:
«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΠΛΑΣΤΙΚΩΝ ΚΙ ΕΛΑΣΤΙΚΟΥ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ Γ.ΠΕΤΖΕΤΑΚΙΣ Α.Ε.»

ΨΗΦΙΣΜΑ  ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Βιομηχανία Πλαστικών κι Ελαστικού Αριστόβουλος Γ.Πετζετάκις Α.Ε. παρά τη συνεχιζόμενη δοκιμασία που περνάμε εμείς κι οι οικογένειές μας, αφού παραμένουμε απλήρωτοι επί μήνες, δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι παρέχουμε την ειλικρινή στήριξή μας στην προσπάθεια που καταβάλλει η Concritech για την επίτευξη συμβιβαστικής συμφωνίας με τους ομολογιούχους της εταιρείας.

  Απ’ την πλευρά μας, αποδεικνύουμε περίτρανα πως βούλησή μας είναι να ενισχύσουμε κι όχι να εμποδίσουμε κάθε προσπάθεια για τη διάσωση της εταιρείας. Το παράδειγμα της θυγατρικής της Νοτίου Αφρικής, όπου η Concritech έδωσε δείγμα γραφής της αξιοπιστίας και της σοβαρότητάς της, πετυχαίνοντας την επαναλειτουργία των εργοστασίων στην περιοχή και διασώζοντας εκατοντάδες θέσεις εργασίας, μας γεμίζει κουράγιο κι ελπίδα για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας .

 Σύμφωνα με πληροφορίες που φτάνουν σε εμάς, δεν είναι λίγες οι ελληνικές τράπεζες που έχουν ανταποκριθεί θετικά –έστω κι ανεπισήμως- στην πρόταση εξαγοράς της Concritech. Η επίτευξη όμως μιας τόσο σημαντικής συμφωνίας, ιδιαίτερα σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο για την εταιρεία και τη χώρα, εμποδίζεται μέχρι σήμερα απ’ τη στάση που τηρούν οι ξένοι ομολογιούχοι κι από την οποία δεν μπορεί παρά να προκαλούνται σοβαρότατα ερωτήματα τόσο για τα κίνητρα όσο και για τις επιδιώξεις τους.

Καλούμε όλους τους πιστωτές της εταιρείας και κυρίως τους αλλοδαπούς ομολογιούχους της, να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί για την διάσωση της εταιρείας.

Τους καλούμε επίσης, να απαντήσουν θετικά στη δίκαιη και καθαρή λύση που τους προτείνεται για την εξαγορά των ομολόγων τους, ώστε να επιτευχθεί, χωρίς άλλη καθυστέρηση, η απαραίτητη συμβιβαστική συμφωνία και να υποβληθεί  μαζί με τις αντίστοιχες δικές μας συμβιβαστικές συμφωνίες με την εταιρεία, στο αρμόδιο Δικαστήριο για επικύρωση.  

Καλούμε τέλος κάθε πλευρά να αναλογιστεί τις ευθύνες της απέναντι στους εργαζόμενους που κινδυνεύουν να βρεθούν στον δρόμο σε περίπτωση πτώχευσης μιας από τις ιστορικότερες ελληνικές βιομηχανίες». (Το βρήκα εδώ).
Τι βλέπουμε λοιπόν;
Οι «καλοί» εργαζόμενοι της «Α. Γ. Πετζετάκις Α.Ε.» δέχονται να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται.
Οι «κακοί» απεργοί χαλυβουργοί διεκδικούν να πληρώνονται για τη δουλειά τους και με ολόκληρο το μεροκάματο.
Οι «καλοί» εργαζόμενοι της «Α. Γ. Πετζετάκις Α.Ε.»  στηρίζουν τον υποψήφιο στρατηγικό επενδυτή και πάνω του στηρίζουν το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. (!)
Οι «κακοί» απεργοί χαλυβουργοί διεκδικούν (άκου λέει!) να πάρουν οι εργάτες τις τύχες τους στα χέρια τους.
Οι «καλοί»  εργαζόμενοι της «Α. Γ. Πετζετάκις Α.Ε.»  υπογράφουν «συμβιβαστικές συμφωνίες με την εταιρεία».
Οι «κακοί» απεργοί χαλυβουργοί δεν έβαλαν τις υπογραφές τους κάτω από «συμφωνίες» εξόντωσής τους.
Ποια είναι τα "συμπεράσματα" που  φυτεύει βαθιά μέσα στο όποιο μυαλό μας η προπαγάνδα της άρχουσας τάξης;
Ο «καλός» κύριος Μάνεσης απειλεί πως θα βάλει λουκέτο στην «Ελληνική Χαλυβουργία» και θα φταίνε γι’ αυτό οι «κακοί» απεργοί.
Η βιομηχανία «Α. Γ. Πετζετάκις Α.Ε.» των «καλών» μεγαλομετόχων απειλείται κι αυτή με λουκέτο, την ίδια στιγμή που οι «καλοί» εργαζόμενοί της τσοντάρουν από την τσέπη τους για να μην κλείσει, και αν κλείσει θα φταίνε όσοι σαμποτάρουν τον "καλό" στρατηγικό επενδυτή...
Οι «ευεργέτες» βιομήχανοι κάνουν τα πάντα για τους εργάτες τους, αλλά πόσο να αντέξουν κι αυτοί…μπροστά στην «κρίση» που… όλους «μας» επηρεάζει…
Το «κακό» ΠΑΜΕ παραπλανά τους αφελείς εργάτες, σε δρόμους μακρινούς από το… πραγματικό τους συμφέρον (που είναι να κάνουν ότι τους λέει ο «καλός» εργοδότης τους).
Υποκινούμενοι από ένα  ακόμα πιο «κακό» ΚΚΕ... που δήθεν νοιάζεται για αυτούς... σκόπιμα όμως τους εξωθεί στην ανεργία... κλείνοντας τα εργοστάσια με... στοχευμένες απεργίες που… σχεδιάζει στα υγρά υπόγεια του Περισσού... δημιουργώντας έτσι στρατιές εξαθλιωμένων που κάποια στιγμή… θα τους χρησιμοποιήσει για… κομματικό του όφελος…

Απαντάμε στις επιδιώξεις  τους. 

Γυρίζουμε την πλάτη στους προδότες της τάξης μας.
Κλείνουμε τα αυτιά μας στην βρώμικη προπαγάνδα.

Εμπρός στον δρόμο των χαλυβουργών!